KOPIUJ LINK. Jakub Kwieciński i Dawid Mycek są małżeństwem od pięciu lat, ale nie w świetle polskiego prawa. Ostatnio przypomniał im o tym prokurator generalny Zbigniew Ziobro. W rocznicę Chociaż wielu z nas dorastało, widząc ich oboje w telewizji, mogłeś zapomnieć, że Maury Povich i Connie Chung wracają do siebie każdej nocy. Povich i Chung są małżeństwem od 1980 roku, a według wywiadu z ludźmi z października 2020 roku są tak szczęśliwi, jak wtedy, gdy zaczęli się spotykać 42 lata temu. Magda (Anna Mucha, 35 l.) i Olek (Maurycy Popiel, 26 l.) z "M jak miłość" są małżeństwem od zaledwie dwóch miesięcy, a ich związek trwa dopiero od roku. Bogdan L. l. 20 i Katarzyna L. l. 18 są małżeństwem. Zawarli oni związek małżeński, kiedy Bogdan L. nie ukończył lat 18 natomiast Katarzyna L. ukończyła lat 16 a nie ukończyła lat 18 i nie uzyskała na zawarcie małżeństwa zgody Sądu. Grażyna i Adam Torbiccy są małżeństwem od 42 lat. Mało kto jednak pamięta, że zanim dziennikarka powiedziała sakramentalne "tak", była związana z Adamem Nawałką. 24.05.2023 21:38 Jestem z moją żoną od 15 lat. Ale czuję, że mamy więcej złych wspomnień niż dobrych. Jestem głową rodziny i to dla mnie ważne, żeby w domu panował porządek i dostatek. A na wszystko potrzebne są pieniądze. Pracuję jako nauczyciel. Nie zarabiam wcale tak mało. Ale na wszystko nie wystarcza. Szkołę mam niedaleko od domu. Marysia nie pozna własnej córki - WIDEO. W jednym z nowych odcinków "M jak miłość" do Marysi (Małgorzata Pieńkowska) i Artura (Robert Moskwa) wróci Basia (Karina Woźniak). Córka Kinga i Janusz są małżeństwem od kilku lat. Mają czteroletniego syna, Kubę i dwumiesięczną córeczkę, Zosię. Wydają się szczęśliwą rodziną, ale sielankę przerywa wizyta policjantów, którzy aresztują Janusza. Od tego momentu cofamy się w czasie o rok, by poznać wydarzenia, które doprowadziły do tej sytuacji. Za nami finał "Ślubu od pierwszego wejrzenia". Paweł Olejnik poślubił w programie Kasię Zięciak. Skandale sprzed lat Okazuje się, że Paweł i Kasia nadal są małżeństwem! To W życiu nic nie dzieje się bez przyczyny. I tak też było w przypadku Andrzeja i Zofii Grabarczyków. Na egzaminach wstępnych aktor poznał wyjątkową kobietę, miłość swojego życia, z którą od tamtej pory kroczy przez życie. Ulubieniec widzów wyznał, że ukochana od razu go zauroczyła swoim uśmiechem. Była naturalna, wesoła… gFqUVMT. W 2009 roku do legnickiego sądu wpłynęły 1694 pozwy o rozwód. Ile z nich to efekt wyjazdu żony lub męża z kraju "za chlebem"? Specjaliści przyznają, że z tego powodu jest coraz więcej rozbitych ma 48 lat i twierdzi, że świat się dla niej skończył. Żyje tylko dla 8-letniego synka. Dorota z Głogowa już nie płacze. Pogodziła się z decyzją męża. Zamiast rodziny wybrał wolność w Irlandii. Dla Bogdana wyjazd żony do Kanady był koniecznością. Ale jej telefon z wiadomością, że już nie wróci, był szokiem, po którym nie może się jeszcze otrząsnąć. ***Beata mieszka na ładnym osiedlu w Lubinie. W czteropokojowym mieszkaniu widać jej dobry gust, ale nie bogactwo. Jest bardzo chuda, przestała o siebie dbać, dużo pali. Przy życiu trzyma ją jedynie 8-letni Maciek. Kiedyś oczko w głowie jej męża, Wojtka, dziś finansowa kula u jego nogi i chyba jedyny wyrzut sumienia. Beata i Wojtek wciąż są małżeństwem, choć od dwóch lat już tylko na papierze. W tym roku obchodziliby 25. rocznicę ślubu. Ale zanim ich uczucie wygasło, byli dobraną, kochającą się pa-rą. Kiedy urodził się Maciek, ich starsza córka Ewa miała już 15 lat. - Mąż oszalał na punkcie syna - opowiada cicho Beata. Wspomnienia łagodzą rysy wciąż ładnej kobiety. - Zawsze chciał mieć chłopca i wreszcie jego marzenia spełniły się. Dbał o niego, rozpieszczał, planował przyszłość. Chciał mu przychylić nieba, ale nie na wszystko nam wystarczało. Mimo że oboje pracowaliśmy, męczyły nas wysokie raty za Polski do Unii Europejskiej świętowali u przyjaciół, którzy spędzili kilka lat za granicą. To wtedy Wojtek z Beatą podjęli decyzję o jego wyjeździe do Anglii. Tylko na rok, by zarobić na spłatę kredytu, a potem żyć bez wyrzeczeń i zaciskania pasa. Wyjechał na początku 2005 roku. Do kolegów, którzy pomogli załatwić pierwszą pracę i mieszkanie. - Bardzo tęskniliśmy do siebie, wydawaliśmy majątek na telefony - opowiada Beata. - Wojtek płakał, kiedy słyszał w słuchawce głos naszego synka. Ja też płakałam. Wcześniej nie wiedziałam, że tęsknota może fizycznie boleć. Bardzo tęskniliśmy do siebie, wydawaliśmy majątek na telefony - opowiada BeataIch rozstanie łagodziły wpływy na konto. Niemal wszystko, co zarobił Wojtek, oddawali do banku. Ale rok pracy w Anglii nie wystarczył. Obliczyli, że na spłatę kredytu trzeba kolejnego. - To był mój największy błąd - zamyśla się na chwilę Beata. - Przecież gdybym się wtedy nie zgodziła...Jednak zgodziła się. Mąż wyjechał, Maciek poszedł do przedszkola, a córka zaczęła studia i wyprowadziła się z domu. Wszystko się układało, tylko Wojtek coraz rzadziej dzwonił, a gdy ona planowała wizytę u niego, akurat zmieniał pracę i szukał mieszkania. Wtedy jeszcze serce nic jej nie podpowiadało. A Zauważyłam, że coś jest nie tak, dopiero dwa lata temu, podczas wakacyjnego urlopu. Wojtek był jakiś nieobecny, znikał często z telefonem w ręku. Oczywiście Maciek był dla niego najważniejszy, ale ja już nie czułam, że to ten sam kochający mąż - mówi Beata. Kiedy dotarło do niej, że traci męża, poprosiła go o powrót. Nie chciał, tłumaczył, że właśnie teraz ma świetną pracę i szkoda z niej rezygnować. Beata szukała pomocy w rodzinie męża. - Wojtek miał dobry kontakt ze swoim bratem. Prosiłam go, by przekonał męża do powrotu - opowiada. Wreszcie, po naciskach rodziny, w maju tego roku, Wojtek wrócił do Lubina. Złe nastroje, bezsenność i zupełny brak zainteresowania Beatą tłumaczył okresem ponownej adaptacji w Polsce. - W ciągu dwóch miesięcy tylko raz ze mną spał - wspomina. - Szybko jednak przekonałam się dlaczego. W lipcu do naszych drzwi zapukała młoda dziewczyna. Powiedziała, że jest koleżanką Wojtka z pracy i przyjechała na urlop. Została u nas trzy tygodnie. Nie, nie spali razem, przynajmniej nie przy mnie, ale też dziewczyna pilnowała, abym w nocy nie wchodziła do sypialni Wojtka. Dlaczego nie protestowałam? - uprzedza pytanie i odpala kolejnego papierosa. - Walczyłam kilka dni, aby ją wyrzucił. Straszyłam policją, płakałam, błagałam, a kiedy sama chciałam ją wywalić za drzwi, pierwszy raz w życiu Wojtek mnie uderzył. I to tak mocno, że upadłam. Załamałam wakacjach Wojtek wyjechał do Londynu. Tylko po to, by, jak twierdził, rozliczyć się z pracodawcą. Miał wrócić po tygodniu. - Tymczasem minęło już pół roku, a on nie dał nawet znaku życia - mówi kobieta. - Nie przysłał też złamanego grosza, a moja pensja nie wystarcza na wszystko. Wiem od znajomych, że ma się świetnie. Zresztą syn ogląda zdjęcia taty z kochanką w wieku naszej córki na portalu Nasza-klasa. Pod jednym z nich wpisał nawet: "Tatusiu, tęsknię, wróć do mnie" - Beata nie potrafi już ukryć łez. - Gdyby nie Maciek, nie miałabym ochoty wstawać z łóżka. Wystąpiłam do sądu o przyznanie alimentów na syna. Jak nie będzie wyjścia, to sprzedam to przeklęte mieszkanie i kupię mniejsze. ***W walentynki Tomek przez firmę wysyłkową przesłał żonie bukiet różDorota jest młodą, wykształconą blondynką. Ma już za sobą okres żalu, wylewania łez i szukania winnych rozpadu związku. Cztery lata temu z miłości do Tomka wróciła po studiach do Głogowa. Wzięli ślub, a po roku urodziła im się Kasia. Była dumna, kiedy jej mąż, zdolny informatyk, otrzymał propozycję półrocznego stażu w Dublinie. - Dla niego było to wielkie wyróżnienie, szansa rozwoju, no i oczywiście lepsze pieniądze - mówi Dorota. - Po cichu liczyliśmy, że dołączę z córką do niego i być może zostaniemy na wyjechał w styczniu 2008 roku. W walentynki przez firmę wysyłkową przesłał żonie bukiet róż. W Wielkanoc Dorota z dzieckiem poleciała do niego. - Nie uprzedził mnie, że mieszka z nim dwoje innych stażystów, chłopak i dziewczyna. Ale nie czułam podczas tej jedynej wizyty w Dublinie stało się coś, co zmieniło jej życie. Przyłapała męża namiętnie całującego się z koleżanką, z którą mieszkał. - Tłumaczył, że to nic dla niego nie znaczy, że wszystko przez nasze rozstanie, że jest mężczyzną i ma swoje potrzeby - wspomina Dorota. - Niemal zrzucił winę na mnie, bo zgodziłam się na jego wyjazd. Po powrocie Dorota zupełnie nie wiedziała, co dalej z jej małżeństwem. Po cichu liczyła jednak, że Tomek rzuci Dublin i przyjedzie do niej, padnie na kolana, będzie błagać o wybaczenie. Nie zrobił tego. Po miesiącu wysłał jej mejla, w którym zadeklarował płacenie alimentów na córkę. - Od roku jesteśmy po rozwodzie. Raz na kilka miesięcy odwiedza Kasię, ale nie jest z nią emocjonalnie związany - przyznaje Dorota z żalem w głosie. - Robi to raczej z poczucia obowiązku i nacisku ze strony swojej matki - dodaje. Dorota szybko przestała płakać po nieudanym związku. Czuła wielkie oparcie w rodzinie i nie opuszczało jej przeczucie, że jednak w całej tej historii miała dużo szczęścia. - Gdybym ich nie nakryła, pewnie długo by mnie oszukiwał, może nawet do dziś - zastanawia się Dorota. - Ale po tym wszystkim został mi jeden uraz - nie lubię róż i walentynek.***- Moja historia jest zwyczajna - próbuje bagatelizować swój dramat Bogdan, emerytowany hutnik z Głogowa. - Hanka wyjechała do córki, do Kanady, poznała faceta, zakochała się i została - mówi w wielkim skrócie mężczyzna. Moja historia jest prosta. Hanka wyjechała do córki, poznała faceta, zakochała się i została - mówi BogdanW jego głosie wciąż jest sporo żalu. Nie może zrozumieć, dlaczego po 30 latach udanego małżeństwa rzuciła go kobieta, którą kochał. Po chwili postanawia ciągnąć opowieść. - Pięć lat temu nasza jedyna córka wyjechała do Ameryki. Tam wyszła za mąż i tam urodziła się nasza wnuczka Marysia. Oboje z żoną szaleliśmy ze szczęścia, ale też żałowaliśmy, że obie są tak daleko - opowiada Bogdan. - Kiedy maleństwo poważnie zachorowało, ani przez moment nie mieliśmy wątpliwości, że trzeba tam lecieć i pomóc. W marcu 2007 roku Bogdan odwiózł żonę na lotnisko w Warszawie. Potem, z drżeniem serca, czekał na jej telefony z wiadomościami o stanie dziecka. Razem z córką walczyła o zdrowie Kiedy po dwóch miesiącach w końcu było jasne, że wszystko będzie dobrze, płakałem ze szczęścia jak szczeniak - wspomina. - Myślałem, że najgorsze jest już za nami. Jakże się wtedy myliłem...Żona miała wrócić do domu we wrześniu. Jednak przekonała Bogdana, że chce jeszcze nacieszyć się wnuczką. Ustalili da-tę jej wyjazdu na grudzień, tuż przed świętami. - Oprócz ogromnej tęsknoty do Hanki niczego nie przeczuwałem - ścisza głos, gdy wspomina dzień, w którym zawalił mu się świat. - Zadzwoniła na początku grudnia. Po chwili rozmowy rzuciła wprost, że nie wraca - opowiada głogowianin. - Byłem zaskoczony, nie mogłem wykrztusić z siebie to Hanka mówiła dalej. O tym, że zakochała się, że to człowiek, który bardzo im pomógł w chorobie Marysi, że przy nim czuje się prawdziwą kobietą. I że jej przykro, bo wie, że mnie skrzywdziła i że niczego ode mnie nie chce, nawet części z mieszkania. Kiedy minął pierwszy szok, Bogdan postanowił działać. Załatwił wizę, a potem zrobił coś, czego żałuje do dziś. Przed wyjazdem do Kanady uśpił ukochanego, ale starego i schorowanego psa, bo nie znalazł nikogo, kto by się nim zajął. - Poświęciłem dla Hanki najlepszego przyjaciela - mówi. Mimo rozdartego serca leciał za ocean z resztką nadziei. Wierzył, że kiedy Hanka go zobaczy, wszystko się zmieni, a on był gotów wybaczyć zdradę. W Kanadzie wytrzymał miesiąc. Nie potrafił przekonać żony do powrotu. - To była już inna kobieta, zupełnie mi obca - stwierdza. Dziś wciąż jest sam. Nie potrafi jeszcze cieszyć się życiem, jak kiedyś. Nie chce też szukać nowych znajomości. Boi się porażki i odrzucenia. - Żonę już miałem, na drugą jestem już za stary - dodaje. Imiona niektórych bohaterów tekstu zostały zmienione na ich prośbę. Pozostałe • Wrzuć do pralki liść laurowy i nastaw program. Efekt tego genialnego triku cię zaskoczy, • Mistrzyni kamuflażu zdjęła maskę. "Nie jestem zepsuta", • Katarzyna Cichopek zachwyca w kreacji za 695 zł. "Skąd ta piękna sukienka" pytają fani, • Pokazuje naturalne owłosienie. Potrafi zarobić nawet 100 tys. złotych miesięcznie, • Joanna Racewicz powiedziała dość. Tak zareagowała na zaczepki hejtera, • Kto nie dostanie 14. emerytury 2022? Wypłata pieniędzy coraz bliżej, ale nie dla wszystkich, • Ten naturalny sposób na haluksy za 1,69 zł zachwycił internautów. Banalnie prosty i szybki w przygotowaniu, • Jest ekspertką ds. relacji. Radzi, aby kobiety uznawały wyższość mężczyzn, • Napisał książkę o Podhalu. "Wiele spraw mocno mnie przygniotło", • Trzy odsłony Małgorzaty Ostrowskiej-Królikowskiej. Tak prezentowała się podczas ważnego festiwalu, • Oprysk z drożdży zapewni skuteczną ochronę roślinom i pobudzi ich wzrost. Przygotujesz go z 3 składników, • Na TikToku pojawiły się "syreny". Radzą, jak obudzić w sobie mroczną, kobiecą energię, • Propagandowe nagranie dla Putina. Wzięła w nim udział młodzież, • Królowa Elżbieta II ma nowy plan. Chodzi o księcia Harry'ego i Meghan Markle, • Jak pozbyć się kamienia z szyby prysznicowej? Trik bez szorowania sprawi, że będzie lśnić jak nowa!, • Gwiazdy, które nie lubią swoich stóp. To ich ogromny kompleks!, • Anna Lewandowska o powiększaniu pośladków. Ma jedną niezawodną metodę, • Tak wygląda dom Zygmunta Chajzera. Ogród to prawdziwa perełka, • Mena Suvari była gwiazdą "American Beauty". Partner zmuszał ją do trójkątów, • Pamiętacie dziewczynkę z "Titanica"? Miała zaledwie 8 lat, gdy zagrała z Leonardo DiCaprio, Urszula Grabowska i Adrian Ochalik poznali się na początku studiów aktorskich. Szybko między nimi zaiskrzyło i zostali parą. W tym roku będą...Podobne. Od samego początku traktowaliśmy i postrzegaliśmy nasze dziecko jak osobę, członka naszej rodziny, nawet kiedy nie znaliśmy jeszcze jego płci, kiedy było w brzuchu Agnieszki. Od poczęcia aż do naturalnej śmierci to jest człowiek. I było to dla nas naturalną koleją rzeczy, że członka rodziny chce się pochować godnie. Ks. Krzysztof Porosło: Mówicie, że czekacie na drugie dziecko*. Jakie emocje towarzyszyły wam przy oczekiwaniu na pierwsze maleństwo i jakie uczucia towarzyszą wam obecnie? Czy widzicie jakieś różnice? Agnieszka: Podczas oczekiwania na pierwszą córkę było zupełnie inaczej niż teraz. O pierwszej ciąży dowiedzieliśmy się po około pół roku od naszego ślubu. Mniej więcej tyle czasu chcieliśmy sobie dać na bycie razem, jako mąż i żona, zanim pojawią się dzieci, choć oczywiście byliśmy otwarci na potomstwo. Po tych kilku miesiącach stwierdziliśmy, że już możemy rozpocząć starania. Daliście sobie dość krótki czas na to bycie we dwoje. Ksawery: No tak, ale braliśmy ślub już po trzydziestce, więc nie było na co zbyt długo czekać – musieliśmy znaleźć jakiś kompromis pomiędzy tym, żeby mieć czas na budowanie małżeństwa z jednej strony, a nieodwlekaniem rodzicielstwa na później z drugiej strony, gdyż mieliśmy świadomość, że późna ciąża może mieć różny przebieg. Zresztą znaliśmy się od długiego czasu. Początki naszego małżeństwa nie oznaczały poznawania się nawzajem „od zera”. Chcieliśmy po prostu nacieszyć się tym, że jesteśmy małżeństwem, pojechać gdzieś razem na wakacje. Kiedy stwierdziliśmy, że jesteśmy gotowi powiększyć rodzinę, wszystko poszło zgodnie z planem – zobaczyliśmy dwie kreski na teście ciążowym. To była wielka radość. Czyli według planu, wszystko precyzyjnie rozpisane i strzał w dziesiątkę. A: Tak, może to nie było dokładnie jak w harmonogramie, ale wszystko układało się po naszej myśli. K: Aż do pewnej chwili. A: Tak. Na początku wszystko było okej, nawet słyszeliśmy bicie serca dziecka. K: Byliśmy przekonani, że dalej wszystko idzie zgodnie z planem. A: Po trzech tygodniach od pierwszej wizyty u lekarza mieliśmy kolejną wizytę, to był dziesiąty tydzień ciąży. Miała to być rutynowa kontrola. Podczas tej wizyty lekarka stwierdziła, że nie widać akcji serca, że dziecko nie żyje. To się dokonało zupełnie bezobjawowo. K: Nie było żadnych bólów, żadnych symptomów, które by wskazywały, że coś jest nie tak, które by mówiły, że mamy iść do lekarza sprawdzić, czy wszystko w porządku. Poszliśmy na zwykłą wizytę kontrolną i w czasie badania pani doktor przekazała nam tę wiadomość. Czy potem czekaliście jeszcze na kolejne badania potwierdzające pierwszą diagnozę? K: Pani doktor powiedziała, że trzeba będzie iść do szpitala, tam zrobić badania i urodzić dziecko. Następnego dnia pojechaliśmy do szpitala, w którym ona pracowała. Na izbie przyjęć Agnieszka miała jeszcze jedno badanie, które potwierdziło, że nie ma akcji serca u dziecka, a później kolejne przy przyjęciu na oddział. Wszystkie trzy USG dowiodły, że diagnoza była niestety trafna. A: W czasie wizyty, na której dowiedzieliśmy się o śmierci córki, pani doktor wspominała coś jeszcze o innych badaniach, ale nie bardzo pamiętamy co. Nie byliśmy przygotowani na taki przebieg tamtej wizyty, byliśmy w szoku, więc wiele szczegółów nam umknęło. Tym, co na pewno zapadło nam w pamięć, był fakt, że pani doktor dwukrotnie powiedziała nam, żebyśmy się zastanowili, czy chcemy pochować dziecko. Chodziłam wtedy do lekarki, która jest naprotechnologiem. Jest to lekarka ze środowisk katolickich. To dużo zmienia w podejściu do tematu utraty dziecka, rozmowy, ukierunkowania. K: Tak, mieliśmy poczucie, że ta pani bardzo empatycznie podeszła do naszej sytuacji. Traktowała nas bardzo po ludzku. Było jej przykro, że musi nam przekazać taką wiadomość. Nie cytowała nam jakichś wyuczonych lekarskich formułek, ale rzeczywiście przejęła się naszą sytuacją. Nie chciała nawet słyszeć o regulowaniu należności, choć chodziliśmy na prywatne wizyty. Po prostu było widać tę empatię. A: W kontekście dalszej historii dla nas również bardzo ważne było to, że lekarka zapytała nas, czy chcemy pochować dziecko. To była wieczorna wizyta, więc jak wróciliśmy do domu, to czytaliśmy przez całą noc, o co chodzi. Byliśmy też ukierunkowani, czego szukać. K: Wiedzieliśmy, że następnego dnia będziemy musieli podejmować różne decyzje, więc chcieliśmy doczytać jak najwięcej na ten temat, zwłaszcza że niewiele zapamiętaliśmy z wizyty. Lekarka coś do nas mówiła, ale nie umieliśmy się na tym skupić. Dlatego później włączyliśmy internet i szukaliśmy haseł „dzieci utracone”, „pochówek” i tym podobne. Tam szukaliśmy informacji i wiedzy. (…) Kiedy trafiliście do szpitala, to jaka tam była atmosfera? Czy ta sama lekarka was przyjęła? Wiedzieliście, że to jest placówka, w której ona pracuje. Opowiedzcie, jak tam wyglądała kwestia opieki, podejścia do tematu. A: W szpitalu z naszą lekarką spotkaliśmy się po wszystkim, na obchodzie następnego dnia, kiedy miała dyżur. Do szpitala przyjęli nas inni lekarze. Pamiętam, że w trakcie badań padały pytania, czy długo się staraliśmy o dziecko, który to był miesiąc ciąży. Potwierdził się też brak akcji serca. Rozwój dziecka zakończył się już w ósmym tygodniu ciąży, choć byłam w dziesiątym. Wszyscy starali się okazać dobrą wolę, empatię, mówili, żeby się nie przejmować, bo tak się zdarza, a skoro nie musieliśmy się długo starać o dziecko, to że będą kolejne dzieci. Z naszej perspektywy te ostatnie słowa nie były pocieszeniem, bo kolejne dzieci nie zastąpią nam tego pierwszego, zmarłego, którego stratę właśnie przeżywaliśmy. Pamiętam też, że przy każdym z badań od razu zaznaczaliśmy, że chcielibyśmy dziecko pochować. Powtarzaliśmy to za każdym razem jak mantrę. K: Przy przyjęciu na oddział było to szczególnie istotne, bo wtedy pani doktor powiedziała, że jeżeli chcemy pochować dziecko, to Agnieszka nie może mieć porodu wywołanego wyłącznie lekami, tylko trzeba będzie przejść zabieg łyżeczkowania, żeby pobrać materiał do badań. Jeżeli bowiem czeka się, aż dziecko samo się urodzi, to też nie zawsze wtedy da się ten materiał zdobyć. Generalnie nikt nie robił nam żadnych problemów, ale też specjalnie nie ułatwiał, nie pytał, czego chcemy. Szpital przyjmował kolejną pacjentkę i tyle. Dopiero kiedy sami podkreślaliśmy, że chcemy pochować dziecko, otwierały się kolejne furtki, informowano nas, że trzeba wykonać jeszcze to i to, napisać wniosek do dyrekcji i tak dalej. Można by zatem podsumować, że bez fachowej wiedzy nie byłoby możliwości pochowania dziecka. A: W zasadzie nie wiemy, czy w ogóle padłoby pytanie o pochówek dziecka. Może tak, trudno powiedzieć, bo to my zawsze z tym wychodziliśmy, trochę opierając się na tym, czego się naczytaliśmy. Na forach były opisane różne sytuacje. K: Tak, trochę się baliśmy, że nie będą się chcieli zgodzić na pochówek. Czytaliśmy w sieci o wielu takich sytuacjach, które akurat w naszym przypadku, w tym konkretnym szpitalu, w którym byliśmy, nie znajdowały potwierdzenia. Nie byliśmy traktowani jak jacyś dziwacy, że chcemy pochować dziecko, lecz było to zupełnie normalne. Ciągle słyszeliśmy: „Proszę jeszcze to powiedzieć podczas badania, jak się zacznie akcja porodowa, przypomnieć, że chce pani pochować dziecko”. Ten punkt ciężkości był przeniesiony na nas, w dużej mierze na Agnieszkę, żeby pamiętać o tym, co dla nas istotne. Dla kobiety to musi być niezwykle trudne: rodzić martwe dziecko i być równocześnie motorem napędowym całego procesu pochowania go. A: Dla mnie to zaczęło być szczególnie trudne wtedy, kiedy Ksawery musiał wyjść ze szpitala. Był ze mną przez cały dzień w szpitalu, do momentu kiedy skończyły się wizyty i musiał wyjść. Ale do tego czasu nic się jeszcze nie zaczęło. K: Kiedy podano Agnieszce leki, usłyszeliśmy, że po dwóch, trzech godzinach może być już po wszystkim, ale może być i tak, że dopiero następnego dnia pod wieczór środki zaczną działać. Nie było wiadomo, kiedy rozpocznie się poród. Jak rano zarejestrowaliśmy się w szpitalu, to przez cały dzień, do godziny dwudziestej, mogłem być w szpitalu, a później zostałem delikatnie wyproszony, co jest w sumie zrozumiałe, bo wszystkie panie, z którymi Agnieszka była na sali, chciały iść spać. A: Bałam się zostać sama, bo nie wiedziałam, jak to będzie wyglądało, w jakim będę stanie, kiedy to wszystko się zacznie. I nie wiedziałam, czy będę pamiętać, żeby o wszystkim powiedzieć. A nam bardzo zależało, żeby móc pochować dziecko. Mieliśmy ze sobą kartki ze wszystkimi zgodami szpitalnymi i napisaliśmy jeszcze karteczkę o tym, że chcemy pochować dziecko, żeby personel medyczny mógł ją przeczytać, gdybym nie była w stanie mówić. To było obciążające. K: Akcja porodowa rozpoczęła się w nocy i zakończyła się w nocy. Niestety nie było mnie wtedy w szpitalu. Dopiero gdy pojawiłem się rano, byliśmy razem. Najpierw jednak był obchód lekarski i wtedy Agnieszka zobaczyła się z panią doktor, do której chodziła na badania. Lekarka zapytała, czy został pobrany materiał do analizy, i powiedziała, żeby jak najszybciej przekazać go do laboratorium, bo im lepszej jakości materiał, tym łatwiej będzie przeprowadzić badania genetyczne. A: A to dla nas nie było takie oczywiste. Myślałam, że przyjdę do domu i dopiero wtedy zaczniemy w tym kierunku działać. (…) Choć może się wydawać, że odpowiedź jest oczywista, to jednak taka oczywista nie jest, co wiem dzięki częstym rozmowom – dlaczego tak bardzo chcieliście pochować dziecko? K: Od samego początku traktowaliśmy i postrzegaliśmy nasze dziecko jak osobę, członka naszej rodziny, nawet kiedy nie znaliśmy jeszcze jego płci, kiedy było w brzuchu Agnieszki. Od poczęcia aż do naturalnej śmierci to jest człowiek. I było to dla nas naturalną koleją rzeczy, że członka rodziny chce się pochować godnie. A: Chcieliśmy znać płeć, nadać dziecku imię, zarejestrować je. Chcieliśmy, żeby to była nasza konkretna Marysia, a nie abstrakcyjne dziecko. K: Pod tym względem nie ma według nas różnicy, czy dziecko umiera w pierwszym trymestrze ciąży, czy w wieku kilku lat. My czujemy, że to jest nasze konkretne dziecko, które zmarło. Dlatego tak się buntowaliśmy przeciwko słowom, które kierowano do nas w szpitalu, że będziemy mieć kolejne, tak jakby miało ono nam zastąpić dziecko, które zmarło, że to dziecko jest nieważne. To jest nasze pierwsze dziecko. Następne będzie kolejnym, a nie zamiast. * * * Agnieszka i Ksawery, małżeństwo z dwuletnim stażem, rodzice dwojga dzieci – Antosi na ziemi i Marysi w niebie – mieszkają i pracują w Krakowie. _________ * W trakcie przeprowadzania rozmowy Agnieszka była w ciąży z drugim dzieckiem. Fragment książki Życie ze stratą (Wydawnictwo WAM) Dwaj rzemieślnicy przyjeli zlecenie wykonania wspólnie 980 detali. Zaplanowali, że każdego dnia pierwszy z nich wykona m , a drugi n detali . Obliczyli , że razem wykonają zlecenia w ciągu 7 dni. po pierwszym dniu pracy pierwszy z rzemieślników rozchorował się i wtedy drugi, aby wykonać całe zlecenie, musiał pracować o 8 dni dłużej niż planował( nie zmieniając liczby wykonywanych dziennie detali).oblicz m i z obliczeniami.

marysia i bogdan są małżeństwem od 24 lat